BN-ers in de Hall of Fame

Cherie Spencer bruine merrie, geboren 14 februari 1961 van Spencer Hollandia (v. Spencer Gay u. Lady Ruth B) uit Wiggi Hollandia ( v. Messidor u. Nitouche IV) Fokker: R. Strating te Norg

Boven: Sjeng met zijn Cherie,
op de trainingsbaan in het Zuid-Limburgse Mheer.

Cherie Spencer was een klein, fel dravertje, waarvoor veel koersbezoekers een zwak hadden. Als 3-, 4- en 5-jarige won ze ongeveer de helft van alle koersen waarin ze startte. Als 6-, 7- en 8-jarige behoorde ze tot top van Nederland en was zeer succesvol.

Hieronder staat een Artikel uit het blad "Draver en Volbloed" nr. 10 van februari 1970:

Herman van der Pol, die op 82-jarige leeftijd, na bijna twintig jaar achtereen zitting te hebben gehad in het Hoofdbestuur van de Stichting Nederlandse Draf- en Rensport, plaats maakte voor een jongere opvolger, is een gezellige prater. Niet alleen over de tijd van nu, maar ook over die van zo'n kleine halve eeuw geleden. Eén verhaal van hem is echter met een flinke scheut galgenhumor gekruid. Het is zijn verhaal over Cherie Spencer.

"Wij hoorden dat de kinderen van Spencer Hollandia (Derby-winnaar en met een km-record van 1.20.5 nog steeds de snelste driejarige) nogal veelbelovend waren. Samen met de heer Schoonheim hebben wij er toen een stel gekocht. Ook Cherie. Het merrietje werd in training gegeven. Maar de een zei "zij heeft geen hoeven" en de ander zei "ik kan er niks mee beginnen".
(Opmerking: Ze heeft "geen hoeven" wil zeggen dat ze hele kleine hoefjes had. Bekijk haar hoefijzer maar eens in het NDR-Museum en vergelijk het met die ernaast hangen van de andere cracks. Die zijn bijna twee keer zo groot. Cherie droeg een pony-ijzertje.)

Zo werd Cherie Spencer aan Klaas Neef verkocht voor zegge en schrijve ruim duizend gulden. De derde koper werd Sjeng Hendrikx uit het Limburgse Mheer, een beginneling in de drafsport. De Hilversummer Manus Bouwhuis zag de kleine Cherie draven en adviseerde "koop haar maar". Zo gebeurde en ze kwam in training bij Bouwhuis, die haar de eerste maal ook reed en de grondslag legde voor de grootse carrière van deze merrie. Zij stootte snel naar de top door. Jan Wagenaar Jr. die haar daarna in training had won er veel mee, Rees van der Lubbe stuurde haar, evenals Peter Koppejan, omdat na de periode Wagenaar de Limburgse broers Hendrikx Cherie Spencer mee naar huis namen en zij onder het eigenaar-trainerschap kwam van Sjeng Hendrikx. Reglementair kon Hendrikx zijn paard in de grote koersen niet rijden, vandaar de vele rijderwisselingen.

Sjeng Hendrikx
De roodblonde Sjeng woont in Mheer, nog zo'n twaalf kilometer onder Maastricht. "Mijn ouders waren er niet zo op gesteld om in de dravers te beginnen, maar toen ik getrouwd en zelfstandig was heb ik er één gekocht. Spijt? Nee, dat heb ik er nooit van gehad. M'n broer René en ik hebben door Cherie een stuk van de wereld gezien, dat we anders nooit hadden gezien. Amerika was het mooist, maar ook het moeilijkst."

Mheer is een stipje op de landkaart. Het ligt midden in het prachtige Limburgse heuvelland. Weiden en bouwland tegen de hellingen en in alle schakeringen van groen. Een ideaal, maar stil oord. Slechts te bereiken langs een smalle weg, die klimmend en dalend naar Cherie Spencers vaste verblijf gaat. Limburgs golvende land is mooi, maar voor banen en voor de training van paarden moeilijk omdat in dit gedeelte nauwelijks een vlak terrein te vinden is. Niettemin kwam er een trainingsbaan op de grote wei bij het huis. 800 meter met een daling en helling als op een Vincennes in miniatuur. Nog dit jaar zal de oefenbaan belangrijk worden verlengd.
Van dit punt af reisde Cherie Spencer naar Groningen, Alkmaar, Wolvega, Drachten, Enghien in Frankrijk, Duitsland en zelfs naar de reusachtige Roosevelt Raceway tussen de grootste op aarde: Nevele Pride en Une de Mai in de International Trot.

Totaal heeft Cherie voor Stal Nooit Gedacht een winsom van bijna fl 168.000,- vergaard. Het had nog meer kunnen zijn, doch een geval van doping (Kampioenschap Nederlandse Paarden 1967, waarna voor een aantal maanden geschorst) en de reis naar Amerika, waardoor het Kampioenschap van Duindigt 1969 werd gemist en de vorm enkele weken niet zo best meer was, hielden Cherie Spencer op dit bedrag.

"Ach" zegt Sjeng Hendrikx in zijn vele trofeeën tellende huiskamer, "je leert overal van, achteraf geloof ik, dat wij vroeger de merrie wel eens te veel zwaar werk gaven. Maar het was ook een eigenzinnige. Voor een weidesleep - lang en veel - heeft ze die eigenzinnigheid wel grotendeels afgeleerd. Loop je met haar aan een touw en ze wil naar links, nou doe dat dan maar. In de box, in de training en in de koers is Cherie één en al lief. Alleen met aanspannen en verzorgen moet je haar kennen, want dan slaat ze wel eens." En om die woorden niet te logenstraffen geeft ze een klap tegen de kar.
Die klap tegen de kar had figuurlijk nog harder kunnen zijn indien dit populaire draafstertje tegen het einde van haar laatste koersjaar niet getroffen was door een pees-aandoening aan haar linkerachterbeen, die van zulk een ernstig karakter was dat zij niet met vliegende vaandels, maar wel met stille trom van het strijdtoneel verdween. Niet helemaal want op de laatste koerszondag van het jaar 1969 verscheen zij nog eens met al haar vrouwelijke jaargenoten bij het afscheidsdéfilé op de Hilversumse piste. Na de huldiging van Henri Buitenzorg als "Paard van het Jaar" met 3088 stemmen werd Cherie Spencer niet alleen tweede, met 1099 stemmen, maar bovendien ontving zij de persprijs 1969.
Eenmaal toonde zij toen nog eens een stukje snelheid, een stukje speed, zoals zij dat zovele malen heeft laten zien. Cherie Spencer was in haar loopbaan en in de koersen, zoals de Hongaarse violist Kiss het met Zuidelijk temperament zo beeldend kon vertellen: "Wat een diertje, wat een lief merrietje, zo klein en toch zo vlug als de wind, even snel en mooi als een Csardasz...."
(einde artikel)

Cherie Spencer's carrière in beeld

Boven: de kleine Cherie Spencer en Jan Wagenaar jr. bezig met
de ereronde te Mereveld na winst in de Van Gent en
Loos-prijs d.d. 21-5-1967. Ze stond toen bij Wagenaar in training.
We hebben geen foto's met haar "ontdekker" Manus Bouwhuis.

Let op: Bovenstaande foto mag alleen worden gebruikt voor
niet-commerciële doeleinden en dan moet dit erbij staan:
ANP Photo (1967) / Foto: Cor Out, gelicenseerd onder:
Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GeenAfgeleideWerken 4.0 Licentie.

Boven: Toen Cherie Spencer door eigenaar Sjeng Hendrikx zelf werd getraind, kwamen er verschillende catch-drivers achter de merrie te zitten, omdat Sjeng in het begin nog niet in de bijzondere koersen mocht rijden. Cherie (met nr. 1) wint hier met Peter Koppejan het Kampioenschap van Duindigt 1967, voor Axkit Hollandia en Carlos Pluto.

Van deze koers kunt u video-beelden zien door op onderstaande videocamera te clicken. Helaas is er geen geluid bij de beelden, dus eerst een korte toelichting. Dit Kampioenschap was een internationale koers met eerste prijs van 25.000 gulden. De eerste prijs in de Grote Prijs der Lage Landen van hetzelfde jaar bedroeg 32.500 gulden. In het Kampioenschap van Duindigt kwamen de beste Nederlandse en een negental buitenlandse dravers aan de start, waaronder Lage Landen-winnaars Quand Meme J en Star Rodney. Zij moesten 20 m geven bij de start van deze koers over 2.100 m. Bij de start zien we Carlos Pluto voorop lopen en een paar sprongen maken. Later zien we aan de rechterkant Cherie Spencer (startnummer 1 met Peter Koppejan) langs de reling de kop nemen en daar blijft ze tot aan de finish. Ze wordt vanaf het begin gevolgd door Axkit Hollandia, die van Martin Vergay een zuinig parcours aan de reling krijgt. In de laatste ronde aan de overkant proberen enkele pikeurs 4-5-dik hun posities te verbeteren, maar het tempo van Cherie ligt hoog en de paarden aan de reling (Axkit en Carlos met de wit/paarse neusblinker) houden hun positie en hebben op het laatste stuk het meeste over. Axkit Hollandia komt naar de finish nog dreigend opzetten maar kan Cherie net niet kloppen. Carlos Pluto wordt derde, vóór C Alkestis van E, Captain Double K en Quel Espoir C. De paarden van het tweede band kwamen er door de muur van paarden en de kortere afstand niet aan te pas. Dit was de belangrijkste overwinning van Cherie Spencer.

Kampioenschap van Duindigt 1967:

Boven: Later werd Rees v.d. Lubbe vaak de catch-driver.
Hier hebben ze Nick (J. Hoejenbos) overmeesterd en
de Zwolle-prijs gewonnen op Mereveld d.d. 14-7-1968.

Let op: Bovenstaande foto mag alleen worden gebruikt voor
niet-commerciële doeleinden en dan moet dit erbij staan:
ANP Photo (1967) / Foto: Peter van Soest, gelicenseerd onder:
Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GeenAfgeleideWerken 4.0 Licentie.

Boven: Cherie Spencer met catch-driver Rees van der Lubbe
bij een ereronde.

Boven: Cherie Spencer heeft zojuist de Twist-prijs gewonnen
op 21-7-1968. Bernadine werd 2e voor Bretteur P,
de Zweed Nick en de Amerikaanse Lively Rodney.
Aan de finisfoto te zien won Cherie de koers met groot gemak.

Boven: Hier rijdt Sjeng Cherie zelf en ze
zijn op weg naar de baan van Duindigt.

Boven: Cherie Spencer (R. v.d. Lubbe) spurt naar de zege
in de 2e serie van het Merevelds Mijlrecord 1968,
vóór Captain Double K (2e) en Blazing Song (4e).

Let op: Bovenstaande foto mag alleen worden gebruikt voor
niet-commerciële doeleinden en dan moet dit erbij staan:
ANP Photo (1968) / Foto: Peter van Soest, gelicenseerd onder:
Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GeenAfgeleideWerken 4.0 Licentie.

Boven: De Finale van Merevelds Mijlrecord 1968:
Cherie Spencer wint met gering verschil voor Satan
Hanover (kap). Bernadine wordt dichtbij 3e voor Royal Hanover.
Deze krantenfoto bewijst dat Cherie met meer dan een neusje won.

Boven: Gouden Zweep 1968 te Groningen:
Cherie Spencer (R. v.d. Lubbe) passeert als eerste de finishpaal.

Boven: Na de overwinning in de Gouden Zweep 1968 staan
Cherie Spencer en Rees v.d. Lubbe klaar voor de huldiging.
Rechts, keurig in het pak, Sjeng Hendrikx. Hij had er zo te zien
al een beetje op gerekend. Achter Rees van der Lubbe staat
Sjeng's onafscheidelijke broer René.

Boven: Gouden Zweep 1968: Cherie Spencer met Rees v.d. Lubbe,
die zojuist de Gouden Zweep in ontvangst heeft genomen,
uitgereikt door Prins Bernhard.

Boven: Kampioenschap der Ned. Paarden 1968, na een halve ronde:
Cherie Spencer leidt, geflankeerd door Duchesse Mac,
dan v.l.n.r. Diogen, Xuthus T, C Alkestis van E,
Alchimist en Champion Harvester.

Boven: KNP 1968, met nog een ronde te gaan: Cherie Spencer leidt
nog steeds (met Rees v.d. Lubbe op de sulky), voor Duchesse Mac
en in deze volgorde zullen zij ook finishen.

Let op: Bovenstaande foto mag alleen worden gebruikt voor
niet-commerciële doeleinden en dan moet dit erbij staan:
ANP Photo (1967) / Foto: Peter van Soest, gelicenseerd onder:
Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GeenAfgeleideWerken 4.0 Licentie.

Boven: KNP 1968: Cherie Spencer en Rees v.d. Lubbe worden gehuldigd.

Boven: Cherie met de krans om na haar overwinning
in het Kampioenschap der Ned. Paarden 1969.
Eigenaar Sjeng Hendrikx zit op de sulky.
Deze koers won ze 3 jaar achtereen van 1967 t/m 1969.
In 1967 werd haar de eerste prijs echter ontnomen
wegens een positieve test bij de dopingcontrole.
In de twee volgende jaren nam ze revanche.

Boven: De Grote Prijs van Nederland 1969: Cherie Spencer wint
de tweede heat met pikeur Sjeng Hendrikx. Tweede en derde
worden Royal G (Harry Pools) en Clara Williams (Piet Strooper).

Cherie met Sjeng bij haar afscheid eind 1969 in Hilversum.

Koerscarrière Cherie Spencer:

De buitenlandse trips van Cherie Spencer:
Als 7-jarige werd zij op de Franse baan van Enghien eervol vierde in de Prix de Washington in 1.19,4 in een veld van 11 paarden. Winnaar werd de Franse crack Seigneur in 1.17,2. Ongeplaatst eindigde de foutieve Roquépine. Cherie verloor in de eerste bocht een voor-ijzer en kon slechts met de grootste moeite door pikeur Rees van der Lubbe in draf worden gehouden.
In hetzelfde jaar 1968 werd ze derde in de Grosser Preis von Monchen-Gladbach en derde (serie) en vijfde (finale) van Grosser Preis von Recklinghausen.
In 1969, als 8-jarige, werd ze uitgenodigd voor de Invitational Trot (Wereldkampioenschap) in New York en de Chalenge Cup een week later. Mede door de lange reis en de quarantaine, was de merrie toen niet in orde, maar ze had natuurlijk ook geen schijn van kans tegen de wereldtop, waaronder Une de Mai en Nevele Pride.

Aankomst van the International Trot (het officieuze
Wereldkampioenschap) 1969. De grote Une de Mai wint
gemakkelijk van de Amerikaanse favoriet Nevele Pride.
Cherie Spencer deed ook mee, maar was niet in orde
en had natuurlijk tegen deze fenomenen weinig
in te brengen. Voor de familie Hendrikx was dit wel
een belevenis om nooit te vergeten.

Boven: Preis von Recklinghausen 1968 : in de serie is Cherie
Spencer (links) bezig aan haar eindsprint en ze zal de koplopers,
Quentin Hanover en Reine d'Amour net niet kunnen achterhalen.
Ze wordt knap derde in haar recordtijd van 1.18,1.
In de Finale wordt ze vijfde in 1.18,9.
Deze trip leverde totaal 3.000 DM op.

Gewonnen topkoersen en andere topprestaties
Als vijfjarige:
1e in Ned.-België 5- t/m 8-jarigen

Als zesjarige:
1e in het Kampioenschap van Duindigt 1967
1e in de Grote Fokkersprijs

Als zevenjarige:
1e in de Gouden Zweep 1968
1e in Kampioenschap Ned. Paarden
1e in Mereveld's Mijlrecord
4e in de Prix de Washington op de Franse baan van Enghien

Als achtjarige:
1e in het Kampioenschap Ned. Paarden 1969
1e in Ned.-België 5- t/m 8-jarigen
1e in de Grote Prijs van Ned.
3e in het Kampioenschap van Ned.
4e in de Grote Prijs der Lage Landen.

Records:
1600 tot 1700 1.18,1a
1700 tot: 2000 1.18,6 a
2000 tot 2500 1.19,4
2500 en langer 1.21,2

Afstamming
Cherie is een dochter van Spencer Hollandia en Wiggi Hollandia. Wiggi was als harddraver een volledige mislukkeling. Zij liep als 3- en 4-jarige 12 keer ongeplaatst en had een record van 1.40.1. Haar eerste product was Cherie Spencer, gefokt door de heer R. Strating uit Norg. Het tweede en tevens laatste product van Wiggi was Cherie's volle broer Dauphin Spencer, die weinig talent had getuige zijn record van 1.34,4 en winsom van 660 gulden.
Wiggi Hollandia was officieel van de goede Franse hengst Messidor uit de Franse merrie Nitouche IV, maar .....

Wie was Nitouche IV?
(Uit een artikel van Durk Minkema in de Breeders Special 2006)
De befaamde Belgische pikeur Remi Bals reed op 29 januari 1939 op de baan van Dilbeek de Amerikaanse merrie Kitty Noon van de Belgische stal Gudrun in de Prix d'Helchin en werd daarin met een hoofdlengte geklopt door trainingsgenoot Spencer Gay met Willem Geersen en toebehorende aan Stal Hollandia. Bals, goed bevriend met Geersen, werd door het draverij-comité verdacht van trekken en voor drie maanden geschorst terwijl Kitty Noon voor het leven werd uitgesloten. Bals heeft de beschuldiging altijd met grote klem ontkend en als uiterst onrechtvaardig ervaren. Maar wie was deze Kitty Noon? Ze was in het diepe najaar van 1934 als ander-halfjarige op de Old Glory Sales in New York aangekocht door Marinus Brunt uit Hilversum, een importeur van automobielen en eigenaar bij Geersen, bij wie Kitty Noon ook in training kwam. Ze was geboren op de Walnut Hall Farm in Amerika als dochter van High Noon 2.02.3/4 uit de Peter Volo-dochter Kitty Volo. Deze Kitty Volo was ook de moeder van de drie jaar oudere hengst Axkit 1.21,8, één van de succespaarden van Willem Geersen en destijds ook eigendom van Stal Gudrun en later een uitstekend vaderpaard. Kitty Noon was een beste draver, met Remi Bals had ze in 1938 op de baan van Oostcamp 1.24,1 getoond over 2550 meter. Door de levenslange uitsluiting was Kitty Noon dus verloren voor de sport en de fokkerij. Maar het is kennelijk anders gelopen. Want in 1942 werd door Willem Geersen vanuit België de Franse merrie Nitouche IV, drachtig van Axkit, ingevoerd. Met grote stelligheid wordt beweerd dat deze merrie in werkelijkheid Kitty Noon was, voorzien van valse papieren. Het resultaat, de in 1943 geboren merrie Kaiserin, was derhalve een inteeltproduct: halfzuster maal halfbroer. Ze viel op de baan met een record van 1.44,2 zwaar tegen, maar in de fokkerij deed ze het, eerst bij A.P. Kaiser te Amsterdam en later bij N.J. van Reeuwijk te Hoofddorp, uitstekend.
Ze bracht o.a. de goede koerspaarden Zephyr Scotch 1.20,4, Anne Emilie 1.20,0 en Cereal Spencer 1.20,7. In haar nafok vinden we de tonwinnaars (guldens) Tempo Rara, Vesins la Fusée, Zonnestraaltje, Henny Swagerman en Joupy Sunshine. Verder de bekende Petra Morgan, Kirby Starlake, Permita B, Tilpy, Fan Swagerman, Yann the Mailman en tientallen andere.
Na Kaiserin bracht "Nitouche IV" (Kitty Noon) nog 3 merries:
- Oiseau 1.25,7 , de moeder van Jolly Bird 1.21,7
- Vera Hollandia 1.26,3 , van wie afstammen Udo F 1.19,5 en Zarenco 1.19,5 die beide ca. 24.000 gld. wonnen.
- Wiggi Hollandia 1.40,1 , de moeder van onze Chérie Spencer

Cherie als moeder
De kleine merrie bracht van 1972 t/m 1974 drie merrieveulens van de waardeloze Franse hengst Rheteur, ook eigendom van de gebr. Hendrikx. Deze dochters zijn alledrie niet aan de start gekomen, maar er is wel mee gefokt. In de nafok van Cherie vinden we:
- Hellas K (van Worthy Boy Laren) 1.15,6 - € 15.525
- Wendy Cherie (van Monty Bz) 1.18,4 - € 11.254
- Baron (van Heres) 1.20,5 - € 3.539
- Ulrica (van Monty Bz) 1.22,5 - € 2.813
- Unsere Liebste (van Monty Bz) 1.24,3 - € 1.452
De andere 10 nakomelingen zijn niet aan de start gekomen.

Cherie thuis in haar box.
"Wat een diertje, wat een lief merrietje,
zo klein en toch zo vlug als de wind,
even snel en mooi als een Csardasz...."